Anne Frank Huis

In de herfstvakantie ben ik in het Anne Frank huis in Amsterdam geweest. Het Anne Frank huis is het huis waar Anne Frank in WO2 ondergedoken heeft. Ik was hier al eerder geweest, maar toen was ik een stuk jonger, ik kan me er niet veel meer van herinneren, en ik begreep er niet veel van.

In de tussentijd ben ik veel meer over Anne Frank te weten gekomen.

 

Het Anne Frank huis ziet eruit als een normaal huis net als de andere huizen aan de Prinsengracht. Het bestaan uit een voorhuis, en een achterhuis. In het voorhuis was het bedrijf van Otto Frank (de vader van Anne) en een magazijn. Het achterhuis is vanaf de straat niet zichtbaar. Als je het huis van de voorkant ziet verwacht je niet dat er nog zo’n grote ruimte achter zit.

In de tijd dat Otto Frank zijn bedrijf had op de Prinsengracht 263, was de tweede wereld oorlog bezig. Joden werden vervolgd. Omdat de familie bang was dat ze opgepakt werd besloten ze te gaan onderduiken. ‘Het achterhuis’ van de Prinsengracht 263 was daar een prima plaats voor omdat het toch al leegstond. Van de deur die het voorhuis van het achterhuis scheidde maakten ze een draaiende kast, zodat het net leek alsof er geen ruimte achter zat. De familie Frank heeft samen met de familie van Pels (Anne noemt ze in haar dagboek ‘Van Daan’) en Fritz Pfeffer (Albert Dussel) bijna 3 jaar ondergedoken gezeten, zonder één keer naar buiten te kunnen. Uiteindelijk zijn ze toch opgepakt en werden ze vervolgd. Van alle bewoners heeft alleen Anne’s vader, Otto Frank de concentratiekampen overleefd.

Het Achterhuis is nu opengesteld voor bezoek, en is een soort toeristische attractie geworden wat ik trouwens wel jammer vind omdat het toch een speciale plaats is. Het was er erg druk, al buiten stond een rij van mensen voor de ingang te wachten. Nadat we eindelijk een kaartje hadden gekocht konden we naar binnen. Eerst kwamen we in een kamer, waar we een stuk video te zien kregen over Anne Frank, waarin Miep Gies vertelt over de dag dat het achterhuis ontdekt werd en de bewoners opgepakt werden. Het fragment duurde niet zo lang, maar ik vond het wel heel interessant, hoewel ik er al vaker over gelezen had.

Daarna kwamen bij de draaiende kast. Achter de draaideur was een smalle steile trap naar boven. Via die trap kom je in het achterhuis. De meubels die er toen stonden staan er nu natuurlijk niet meer, maar toch vond ik dat er een speciale sfeer hing. Het is toch een raar idee dat acht mensen daar 3 jaar ondergedoken hebben gezeten. In de kamer waar Anne sliep waren er op de muur allerlei plaatjes en posters geplakt. Dat vond ik heel apart, omdat dat me het idee geeft dat Anne ook maar een normaal meisje was. En dat was ze natuurlijk ook. In het huis waren veel foto’s uitgestald en ook het dagboek van Anne Frank was te bezichtigen.

Over het algemeen vond ik dat het huis er behoorlijk armoedig uitzag. Maar dat is wel logisch, want het behang en zo gaat er na vijftig jaar niet steeds beter uitzien. Vergeleken met veel andere onderduikers in de tweede wereld oorlog, hebben Anne en de rest van de bewoners van het achterhuis nog heel veel geluk gehad. Want de meeste joden hadden waarschijnlijk een veel slechter onderduikadres. Toch kan ik het me niet voorstellen hoe het is om 3 jaar lang in angst te leven en niet naar buiten te kunnen.

Ik denk dat dit voor Anne dan ook heel moeilijk is geweest, omdat ze een heel druk iemand was, niet iemand die stil kon zitten. Waarschijnlijk heeft ze veel steun gehad aan haar dagboek.

 

Ik vond het achterhuis heel bijzonder. Echt ‘leuk’ is het niet als het over zoiets tragisch gaat, maar dat is de bedoeling er ook niet van. Je krijgt een idee hoe onderduikers in die tijd leefden, en dat vind ik heel interessant. Als je alles zo in het echt ziet ga je er wel over nadenken.

Toch ben ik blij dat ik er nog een keer geweest ben en ik begrijp alles wat met Anne Frank te maken heeft nu toch beter.

Het Anne Frank-huis is erg bekend onder de Nederlandse bevolking ondanks er weinig mensen zijn gewwest, terwijl het door toeristen wordt gezien als het bekendste museum

in Nederland.

 

 

 

Ondanks het trieste verhaal over Anne Frank vond ik het gaaf om te zien hoe het huis architecturistisch was ingericht. Normaal gesproken zie je buiten sciencefiction films geen deuren met een boekenkast als opening.

 

Ik heb dit als cultureel verslag gekozen omdat heel veel te maken heeft met onze cultuur. Het is nog niet zo lang geleden dat de oorlog is afgelopen, velen hebben de oorlog nog meegemaakt en de WO2 heeft veel invloed gehad op onze cultuur. Ik vind dat veel meer (vooral) Nederlanders het Anne Frank huis moeten gaan bezoeken, omdat het een grote invloed heeft gehad op Nederland en omdat het zo populair wordt gevonden vanuit het buitenland.

 

Al met al was het mooie ervaring om daar weer eens te zijn en nu veel aandachtiger te begrijpen hoe het in die tijd daadwerkelijk was.

 

 

 

 

 

Quinten Kardol

V4A

Amsterdams Lyceum.

Ochtendconcert

In februari, toen ik het nog niet zo druk had met toetsen, had mijn oma mij uitgenodigd om met haar naar een ochtendconcert te gaan in het concertgebouw. Ik luister niet vaak klassiek muziek behalve in de auto bij mijn vader onderweg naar een hockeywedstrijd en dat is erg rustgevend.

Mijn oma is ook niet de jongste meer en wil dus graag overal erg vroeg van te voren aanwezig zijn. Hierdoor had ik niet de tijd om uit te slapen. Ik ga niet vaak alleen met mijn oma op pad dus zij had alles goed gepland. We waren daar al drie kwartier van te voren om een kop koffie te drinken en te genieten van een erg mooi uitzicht op het museum plein.

 

Ik fiets heel vaak langs het concertgebouw zonder erbij stil te staan hoe mooi en groot het gebouw eigenlijk is.

Het concertgebouw is geopend in 1988 en nog steeds vol in gebruik. Het kent 4 zalen. De Grote Zaal is 44 meter lang, 27,5 meter breed en 17,5 meter hoog; de zaal biedt plaats aan ongeveer tweeduizend mensen. De zaal heeft een galmtijd van 2,8 seconde zonder publiek, en 2,2 seconde met publiek. Deze afmetingen maken de zaal uitermate geschikt voor het repertoire uit de late Romantiek zoals de werken van Mahler, en juist in mindere mate geschikt voor versterkte muziek en kamermuziek. De Grote Zaal wordt desondanks ook gebruikt voor solorecitals van beroemde musici. Het is een van de beste zalen van de wereld. Wij zaten in de grote zaal.

 

 

 

Ik wist niet wat ik kon verwachten, mede doordat ik de enige jonge vent was in het hele gebouw. Mijn oma was natuurlijk apetrots.

 

We gingen luisteren naar een concert gedirigeerd door Jan Willem Vriend samen met zijn Concert van het Oosten. De pianist heet Hannes Minnaar. Hannes Minnaar is een Nederlands pianist. Minnaar groeide op in Yerseke en Emmeloord. Hij bezocht het conservatorium van Amsterdam, waar hij piano studeerde bij Jan Wijn en momenteel orgel bij Jacques van Oortmerssen. Hij is 31 jaar oud.

 

 

 

Hij was afgelopen jaar de derde winnaar van het Elisabeth Concours.

 

Het beviel me goed, het was een leuke ervaring om daar eens binnen te zijn en de klassieke muziek in echt te horen. Het is veel directer dan door de speakers van de auto en veel dynamischer. Het galmt door je oren en trilt soms door je longen.

Wat ik minder vond was dat het zo druk was dat ik niet naast m’n oma kon zitten, en dat bij elke stilte alle oudjes al hun ingehouden gekuch en gehoest naar buiten kwam terwijl ik het zo mooi vind als er juist op dat moment een doodse stilte is.

 

Het was een heel dynamisch stuk, alleen volgens mijn oma liep de dirigent en het orkest niet helemaal synchroon. Ik had hier niet zo veel verstand van, dus vroegen we dat achteraf aan iemand van de leiding. Hij zei het met ons eens te zijn.

 

Het is niet mijn grootste passie dus het was leuk voor een keer maar niet veel vaker anders wordt het van mij betreft saai, wel leuk dat ik daar een keer binnen ben geweest. Het is nu een herinneringspuntje als ik er langs kom.

 

Al met al een geslaagde ochtend, ik heb wat meer bijgekregen over het concertgebouw en de klassieke muziek, het was rustgevend. Ik raad het persoonlijk niet heel erg aan tenzij je een fan bent van klassieke muziek of je wilt je oma een top dag bezorgen.

 

 

 

 

 

Quinten kardol

V4A

Het Amsterdams Lyceum

HET KRÖLLER-MÜLLER MUSEUM

 

Inleiding

Het Kröller-Müller Museum is het levenswerk van Helene Kröller-Müller. Tussen 1907 en 1922 koopt zij samen met haar man Anton Kröller bijna 11.500 kunstwerken aan, waarmee haar verzameling tot de grootste privécollecties van de twintigste eeuw gerekend kan worden. Op 13 juli 1938 opent het Kröller-Müller Museum zijn deuren. Het ontwerp is van de Belgische architect Henry van de Velde.  In de jaren zeventig is er een vleugel aangebouwd, ontworpen door de Nederlandse architect Wim Quist.

 

Indeling

Het Kroller-Muller Museum bestaat uit verschillende delen.

  1. Allereest het museum zelf. Het Kröller-Müller Museum is min of meer het tweede huis van Vincent van Gogh. Met bijna 90 schilderijen en ruim 180 tekeningen bezit het museum de op een na grootste Van Goghverzameling ter wereld. Daarnaast bevat de collectie topstukken van moderne meesters als Claude Monet, Georges Seurat, Pablo Picasso en Piet Mondriaan. Met tijdelijke tentoonstellingen houdt het museum aansluiting bij het publiek en de actualiteit.
  2. Vervolgens wordt het museum omgeven door een van de grootste beeldentuinen van Europa. Een buitenzaal van 25 hectare waarin moderne beeldhouwkunst een natuurlijke bestemming vindt. Verspreid door de tuin staan ruim 160 sculpturen van beeldbepalende kunstenaars, van Auguste Rodin tot Henry Moore, van Jean Dubuffet tot Joep van Lieshout.
  3. Als derde liggen beide, het museum en de beeldentuin, in een prachtig natuurpark De Hoge Veluwe waarin een interessant bezoekerscentrum is gevestigd en waar een leuk/mooi gebouw staat: het Jachthuis. Daar woonden vroeger de familie Kruller-Muller. Het park is een national beschermd park.

 

Wat heb ik vroeger gezien?

Al vanaf kinds af aan ben ik een regelmatige bezoeker van het KMM. Als baby zat ik op de fiets bij mijn moeder maar daar herinner ik niet veel meer van. Later mocht ik zelf fietsen en keek ik in het bezoekerscentrum naar de opgezette dieren. Ook het jachthuis herinner ik me nog, ik ben daar naar boven geklommen en had een mooi uitzicht.

Toen ik wat groter werd kon ik en groter deel van het park befietsen en zijn we ook naar het museum gegaan. Eerst alleen mijn ouders, wij bleven buiten voetballen. Maar ik herinner me goed drie mooi beelden bij de ingang waar mijn ouders iets over hebben verteld.

 

De eerste is het beeld van O. Wenckebach, 'Monsieur Jacques' in brons (1956). Een grappig beeld van een oudere, beetje ouderwetse mijnheer. Volgens mijn vader leek hij op zijn opa. Als ik er nu weer een keer naar kijk is het een vriendelijk beeld van dat de bezoekers welkom heet.

 

                                                          

Het tweede is een klein huisje van glas waar je in kunt stappen en waar niet van buiten naar binnen kunt kijken, maar wel van binnen naar buiten. Toen is heel klein was, leek het een sort verstopplek, later gaf het me een gevoel van onzichtbaarheid. Dat zou ik in het dagelijks leven wel wat vaker willen zijn, maar dat lukt natuurlijk vaak niet. Het gaf me rust en vrijheid.

 

                                          

 

Het derde is een soort beeld van rare lijnen waar je niets in kunt ontdekken, maar als je op een bepaalde plek staat (je moet als het ware een rondje eromheen lopen), dan ontdek je er een figuur in. Afgelopen kerst, toen we in Le Marais in Parijs waren heb ik ook zoiets gezien: een figuur van lijnen die samen een olifant vormden en als je er 90-graden omheen liep (een kwart circle), dan werd het eerst helemaal niets (wanorde/chaos) maar daarna zag ik een olifant (zie plaatje). Een optische illusie

                                            

                                          

Wat heb ik recent gezien?

Nu ik wat ouder ben, ga ik, als we weer eens naar het KMM gaan, ook mee naar binnen. Ik heb daar veel schiderijen van Van Gogh gezien, maar minder dan ik dacht. Hij heeft wel flink had gewerkt, maar hij is ook jong gestorven.

Ik herkende veel schilderijen van plaatjes uit boeken, soevernirs etc. en heb natuurlijk een tijdje stil gestaan bij de zonnebloemen. Het was een vrolijk en zomers schilderij. Ik vind het moeilijk te geloven dat Vincent later zo ongelukkig werd dat hij zelfmoord pleegde. In het schilderij zit zoveel warmte.

Een ander schilderij van Vincent van Gogh wat ik heel mooi vond, was het ‘Caféterras bij nacht (Place du Forum)’ wat hij in september 1888 heeft geschilderd. Het is een café op een pleintje in Frankrijk n de avond waar mensen wandelen of drankje drinken. Ook hier gebruikte hij dat mooie geel, en ook hier voelde ik een lekkere, aangename warmte. Terwijl het duidelijk al in de avond is. Het schilderij had iets gezelligs.

 

                                            

 

Ik vond het ook wel interessant te zien welke schilderijen het KMM heeft gekocht en voor welk bedrag. In het begin waren de schilderijnen van Vincent van Gogh nog een beetje betaalbaar, daarna werden ze snel heel duur.

 

 

Samenvatting

Het KMM is een mooie plek om meerdere redenen. Het biedt voor ieder wat: natuur en cultuur, voor jong en oud. Ik ga hier nog zeker vaker naar toe en als ik zelf later kinderen heb, da nook weer. Het verveelt eigenlijk nooit.

 

 

 

 

 

Quinten Kardol,

V4A

Het Amsterdams Lyceum

Louvre

Inleiding

Het Het Louvre is één van de grootste musea ter wereld. Het museum bezit ongeveer 300.000 kunstwerken (waarvan maar 10% is tentoongesteld) en wordt door meer dan 8.000.000 bezoekers per jaar bezocht.

 

De collectie van het Louvre is onderverdeeld in 8 afdelingen:

  • Oosterse oudheden
  • Egyptische oudheden
  • Griekse, Etruskische en Romeinse oudheden
  • Schilderkunst (onderverdeeld in drie afdelingen: Franse schilders, Italiaanse en Spaanse schilders en Duitse en Belgische en Nederlandse schilders)
  • Beeldhouwkunst
  • Kunstvoorwerpen
  • Islamitische kunst
  • Grafische kunst

 

De bekendste werken van het Louvre zijn: de Mona Lisa (uit ongeveer 1504 geschilderd door Leonardo da Vinci) en Venus van Milo (een beeld gemaakt aan het einde van de 2e eeuw voor Christus en in 1820 gevonden op het Griekse eiland Milo).

 

Geschiedenis

De geschiedenis van het Louvre gaat terug tot de Middeleeuwen. In 1190 werd door koning Philippe-Auguste op de plek van het huidige Louvre een fort gebouwd als bescherming tegen de Vikingen. De fundamenten van de torens en de ophaalbrug van dit fort zijn opgegraven en zijn te bezichtigen.

In de 16e eeuw werd het fort door koning Frans I herbouwd in renaissance-stijl en in de daaropvolgende 4 eeuwen werd het gebouw steeds verder uitgebreid door de Franse koningen en keizers.

Voor het Louvre staat de Arc de Triomphe die is gebouwd ter ere van de overwinningen van Napoleon.

De laatste toevoeging aan het Louvre is de glazen piramide die de hoofdingang van het museum vormt. De glazen piramide is in opdracht van president François Mitterand ontworpen door architect I.M. Pei. De piramide is geopend in 1989 en is gemaakt van 603 ruitvormige en 70 driehoekige ruiten van glas.

 

                        

 

Wat is het meest opmerkelijke dat ik gezien heb?

Omdat Louvre zo enorm groot is, en er zo enorm veel hangt of staat, moet je wel een keuze maken. We hebben ervoor gekozen om twee dingen goed te doen:

  1. De architectuur van het Louvre, met name de pyramide (de laatste aanbouw)
  2. De Mona Lisa

 

  1. De pyramide

Al buiten zie je hoe bijzonder de pyramiden zijn. Ik vind het een mooie combinatie van oud en modern, van steen en glas. Je zou denken dat het helemaal niet bij elkaar past maar ik vind het juist een voorbeeld van / voor Parijs. Een oude stad, met moderne elementen die samen een fraai geheel vormen. Zonder de pyramides was het Louvre een saai oud gebouw, met de pyramide werd mijn aantrecht naar binnen (naar beneden getrokken). Het maakt je nieuwsgierig en dat behoort een museum te doen.

(De pyramides en entrée waren waarschijnlijk ook bijzonder omdat er continu commando’s rondliepen met M16’s (er waren een paar weken eerder aanslagen geweest in Parijs.)

 

                      

 

In Carrousel du Louvre (het ondergronds centrum met winkeltjes en galeries) zie je een omgekeerde glazen piramide, die het spiegelbeeld is van de piramide bij de hoofdingang. De piramide zorgt ervoor dat er genoeg daglicht in het ondergrondse complex komt. Ik heb de pyramide niet ‘s avonds gezien, maar dan schijnt hij nog mooier te zijn.

 

                        

 

 

  1. De Mona Lisa

Mona Lisa (La Gioconda) is de titel van een waarschijnlijk tussen 1503 en 1506 geschilderd werk van Leonardo da Vinci. De gebruikte techniek is olieverf op paneel (populierenhout). Het is het portret van een dame, waarschijnlijk Lisa Gherardini of voluit Lisa di Antonmaria Gherardini di Montagliari, de derde echtgenote van Francesco del Giocondo, die waarschijnlijk de opdracht gaf voor het schilderij. Het is een van de weinige werken waarvan men zeker is dat het van de hand van Leonardo zelf is. Het is een van de beroemdste kunstwerken ter wereld en het krijgt ongeveer 20.000 bezoekers per dag.

 

                                        

 

Ik vond het enorm gaaf dat ik dit beroemde schilderij in het echt heb gezien (wat nog lastig was, want het was heel erg druk), maar ik vond het ook wel een beetje tegenvallen. Het schilderij kende ik al omdat je het heel veel ziet in reclames enzo, maar ik had iets meer verwacht: wat imposanter, groter, mooier, specialer en echter.

Ik voelde de magie niet zo die ik van anderen hoor of lees. In mijn ogen is het schilderij een beetje overrated.

 

Samenvatting

Het Louvre is te groot en ik heb te weinig gezien om er een goed oordeel over te kunnen geven. Er was zo veel dat ik door de bomen het bos niet

Ik vond het gebouw met het entrée qua architectuur heel gaaf en de Mona Lisa een beetje tegenvallen. Verder was het zo druk en de rij zo lang, dat ik niet snel weer naar het Louvre zal gaan.

 

 

 

Quinten Kardol,

V4A

Het Amsterdams Lyceum


Angkor Wat (Cambodja)

Inleiding

Angkor is een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen in Zuid-Oost-Azië. Het strekt zich uit over zo'n 400 km2, met inbegrip van de bosrijke omgeving, het Angkor Archeologisch Park. Het bevat prachtige overblijfselen van de verschillende hoofdsteden van het Khmer-rijk, (9e-15e eeuw). Het park omvat de beroemde tempel van Angkor Wat, en Bayon tempel met zijn talloze sculpturen en decoraties (Angkor Tom).

 

                                

 

De tempel van Angkor Wat maakt is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. De stad Angkor bevat vele tempels, monumenten, wegen, bruggen, kunstmatige meren, vijvers, een irrigatienetwerk met kanalen, dijken en dammen. Het is een symbool van Cambodja geworden en staat op de nationale vlag. Het is ook de grootste toeristische trekpleister van het land. De Angkor Wat tempel wordt weerspiegeld in de moerassige gracht die eromheen ligt waarin vier rivieren samenkomen.

 

                      

 

De stad Angkor was van 800 tot 1225 de hoofdstad van het Khmer-rijk. De Khmer-beschaving ontwikkelde zich vanaf de tweede eeuw na Christus in de Mekong-delta. Het rijk breidde zich steeds verder uit en op haar hoogtepunt besloeg haar architectonische en culturele invloed naast Cambodja ook Thailand, Laos en Vietnam. De tempel van Phanom Rung in Thailand is een voorloper van de tempel in Angkor Wat.  

 

Eeuwenlange wist men niet van het complex af. In 1860 werd de stad Angkor herontdekt, maar helaas was ze tot die tijd toch al veelvuldig geplunderd. Het tempelcomplex was begroeid door het oerwoud, maar dit had niet genoeg bescherming geboden tegen de plunderingen. De begroeiing heeft het complex ook zwaar beschadigd.

 

                  

 

 

Stijl

Het werd oorspronkelijk gebouwd als een hindoetempel voor het Khmer-rijk en veranderde geleidelijk in een boeddhistische temple. Het werd gebouwd door de Khmer koning Suryavarman II als zijn staatstempel en uiteindelijke graf. Angkor Wat was gewijd aan Vishnoe. Als enige tempel in de omgeving bleef het een belangrijk religieus centrum, dankzij de goede conservering. De tempel geldt als het hoogtepunt van de hoog klassieke stijl van Khmer architectuur.

De Angkor Wat-tempel werd gebouwd in opdracht van Suryavarman II als monument voor zijn militaire overwinningen. Hij wijdde het gebouw aan de god Vishnu.

Er worden verschillende functies toegedicht aan de tempel van Angkor Wat, maar de meest waarschijnlijke is dat ze een tempelmausoleum was.

 

De tempel wordt vooral geroemd om de evenwichtigheid en precieze verhoudingen. Het ontwerp is vanuit allerlei perspectieven symmetrisch en in harmonie. Vanaf een berg die we beklommen hadden kan je zien dat het bouwontwerp veel rechte lijnen heeft. De afwerking is vaak ronder.

Luchtfoto van Angkor Wat

 

 

Wat is het meest opmerkelijke dat ik gezien heb?

We hebben gefietst op het gehele terrein, niet alleen de grote temple, en vervolgens zagen we veel kleinere tempels en ook grote lossen stenen met bouwgaten erin die nodig waren de stenen te verslepen en te stapelen. (Volgens de gids weet men nog steeds niet precies hoe ze dat gedaan hebben.) De stenen waren heel groot en het is moeilijk voor te stellen hoe ze dat vroeger gedaan hebben, ook omdat het zo warm was.

Indrukwekkend waren ook de bomen die door en om de gebouwen heen groeiden. Groot en als flink dik, ze groeien daar al jaren.

 

In de grote Angkor Wat tempel zelf heb ik veel mooie decoratieve elementen gezien. De ronde torens in de vorm van lotusbloemen, torens met gezichten van Boeddha, galerijen met verhalen in reliefs in de wanden gegrafeerd, gangen van de ene ruimte naar de andere, bruggetjes en terrassen. Alles straalde rust en vredigheid uit.

De gezichten van de boedha en de symmetrie maken het een vriendelijk ogend bouwwerk.

 

                

 

 

 

 

Tot slot: ‘s avonds zijn we de film van Lara Croft: Tomb Raider (met Angelina Jolie) gaan bekijken waardoor ik dubbel heb genoten van Angkor Wat.

 

 

Samenvatting

Het Angkor Wat is groot maar ik heb een goed beeld van het geheel gekregen. Het is strak opgezet en daar houd ik wel van. Tegelijk is het bijna vriendelijk in de details. Een aanrader en een must voor iedereen die naar Cambodja gaat. Een fiets kan ik absoluut aanraden.                                

 

 

 

Quinten Kardol,

V4A

Het Amsterdams Lyceum

Amsterdam EXPO

Inleiding

Amsterdam EXPO is een tentoonstellingsruimte op de Zuidas in Amsterdam, in het stadsdeel Amsterdam-Zuid. In Amsterdam EXPO zijn grote internationale reizende tentoonstellingen te zien. Naast de expositieruimte van ruim 3.000 m² bevat Amsterdam EXPO ook een EXPO Café en EXPO Shop.

In februari 2015 raakte Amsterdam EXPO failliet. Directeur Peter Tabernal weet het faillissement aan de locatie. De EXPO was de enige publieke attractie op de Zuidas, die verder met name banken en advocatenkantoren huisvest.

 

                                  

 

 

De volgende tentoonstellingen zijn er geweest:

BODY WORLDS & The Story of the Heart (januari 2012 - juni 2012)

Toetanchamon, zijn graf en zijn schatten (november 2012 – mei 2013)

Pixar: 25 Years of Animation (mei 2013 – oktober 2013)

Titanic: The Artifact Exhibition (november 2013 – mei 2014)

The Art of the Brick (mei 2014 – oktober 2014)

Giants of the Ice Age (vanaf 27 november 2014 - 1 maart 2015)

Titanic (april 2013- mei 2013)

 

Daarvan heb ik ‘Pixar: 25 years of Animation’ en ‘The Art of the Brick’ gezien.

 

  1. Pixar: 25 years of Animation

 

                  

 

In de Amsterdam Expo was een expositie te zien over de achtergronden van beroemde animatiefilms. We konden zien hoe bijvoorbeeld films als Toy Story, Finding Nemo en Cars zijn gemaakt. We konden het hele ontwerpproces van een animatiefilm volgen. Er waren originele modellen van personages uit beroemde films te zien en er werden oude animatiefilms vertoond.

 

George Lucas, de regisseur van de sciencefictionfilm Star Wars, richtte in 1979 een computerdivisie op die zich bezighield met animatie. Deze divisie werd in 1986 opgekocht door oud-Apple-topman Steve Jobs. Jobs zorgde ervoor dat het bedrijf Pixar uitgroeide tot de succesvolste filmproducent van animatiefilms ter wereld.

Sinds 2006 is Pixar onderdeel van mediaconglomeraat The Walt Disney Company. De succesvolle animatiefilms hebben Pixar inmiddels 22 Academy Awards en vier Golden Globes opgeleverd.

 

Bij Pixar beginnen ze met pen en papier, stiften en boetseerklei. Met alleen een karakter neerzetten zijn ze ongeveer anderhalf tot twee jaar bezig. Maar dan heb je ook zoiets als een Woody (een held uit Toy Story).

 

                              

 

Ook was er een carousel te zien waarmee de makers van Pixar uitleggen hoe bewegend beeld werkt. (Wanneer je in een notitieblok op elke pagina hetzelfde poppetje tekent, maar net ietsje anders dan de eerste, en dit notitieblok snel doorbladert dan zal het poppetje lijken te bewegen. Pixar’s Zoetrope verbeeldt dit concept, maar dan met 3D kleibeelden uit Toy Story. Deze staan op een soort carrousel die steeds harder begint te draaien. Met een strobelamp erbij lijken de poppetjes uit zichzelf te bewegen.

 

                            

 

Dit vond ik ervan

Ik vond het superinteressant om te zien hoe er eerst een storyline werd geschreven , die werd opgezet in een schets en daarna, in heel veel kleine bewerklijke stappen uiteindelijk tot een film. Mijn oma vindt dit geen kunst of cultuur, maar daar zijn ondertussen veel jonge mensen het mee oneens. Cartoons zijn in mijn ogen ook een uiting van kunst of cultuur.

 

 

 

  1. The Art of the Brick

                

The Art of the Brick is een toonstelling van eigentijdse kunst: 75 werken te zien die allemaal uitsluitend gemaakt zijn van LEGO-blokjes, in totaal zo’n een miljoen stuks.

Een aantal objecten zijn door de kunstenaar Nathan Sawaya ontworpen. Daarnaast heeft hij een groot aantal replica’s gemaakt van beroemde beeldhouwwerken en schilderijen.

 

De kunstwerken van Nathan Sawaya bestaan uitsluitend uit LEGO blokjes. Met LEGO-blokjes kun je immers alles maken wat je wilt..

In het eerste gedeelte zijn er een aantal replica’s in 2D en 3D te zien van beroemde schilderijen. Onder andere De Schreeuw, Monet, het zelfportret van Rembrandt en de wereldberoemde Mona Lisa.

In het tweede deel van de expositie The Art of the Brick zijn een aantal replica’s van beroemde beeldhouwwerken te zien: Discuswerper (5.821 steentjes), De Denker (4.332 steentjes) en David (Michelangelo) (16.349 steentjes).

 

 

Dit vond ik ervan

Wanneer je Rembrandt en de Mona Lisa ziet, denk je: mwoa… Vanwege de weinige details lijken ze in eerste oogopslag niet echt op het origineel. Dit verandert wanneer je een paar stappen terug doet en je ogen wat dichtknijpt. Het is verbazingwekkend hoeveel de LEGO-creaties dan op het origineel lijken.

 

goed. Op zich zijn wij geen grote liefhebbers van kunst of tentoonstellingen, maar deze expositie vonden wij het bezoek zeker wel waard. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dit vooral door de LEGO komt. Iedereen heeft ooit wel met LEGO gespeeld en de creaties die te zien zijn, zou je dus ook allemaal zelf kunnen hebben gebouwd. De audiogids geeft goede uitleg bij de kunstwerken waardoor ook niet-kunstkenners (zoals wij) goed kunnen begrijpen wat de kunstenaar met de creatie heeft bedoeld.

Ik vroeg me af, is dit nou kunst of kunstig?

Al met al een mooie expositie!

 

 

Apartheidsmuseum

Inleiding

Het misschien wel belangrijkste museum van Johannesburg gaat over de geschiedenis van de apartheid.

De expositie bestaat uit ontelbaar veel historische foto’s, video’s, films, documentaires en ander materiaal, in chronologische volgorde. Lopende door dit museum kun je alleen maar stil zijn en proberen voor te stellen hoe zwarten en kleurlingen hebben geleefd. De tentoonstelling eindigt met de eerste democratische verkiezingen, in 1994.

In een kamer hangen 121 stroppen aan het plafond, één voor elke politieke gevangene die tijdens het apartheidsregime ter dood werd gebracht. Een andere kamer is gewijd aan 16 juni 1976, de dag dat scholieren en studenten in de township Soweto in opstand kwamen en de 12-jarige Hector Pieterson werd doodgeschoten.

Nog schokkender is een toespraak van premier Hendrik Verwoerd die uitlegt waarom Zuid-Afrika alleen maar kan worden bestuurd als de rassen gescheiden zijn. Ook de martelwerktuigen die de Zuid-Afrikaanse veiligheidspolitie gebruikte zijn tentoongesteld.

Het museum wil ook laten zien dat de apartheid overwonnen is en daarom is de laatste kamer heel sober met in het midden de nieuwe Grondwet van Zuid-Afrika.

 

                  

 

 

Wat ik ervan vond.

De start was al enorm heftig. Bij de ingang krijg je een toegangskaartje met ‘White’ of ‘Non-White’ erop. Dan laten ze je meteen al voelen dat er een onderscheid is tussen wit en zwart. Er zijn twee ingangen en ik werd naar een andere ingang gestuurd dan mijn ouders. Best heftig. Ik las, samen met mijn broertje over verschrikkelijke gebeurtenissen. Hoewel mijn Engels niet zo goed is, begreep ik, ook door de foto’s hoe erg het moet zijn geweest. Het is dan wel een historisch museum, maar de fotografie is heel indringend en bijna kunst.

 

 

 

Een ander indrukwekkend onderdeel van het museum waren de teksten die Nelson Mandela heeft geschreven; zelf geschreven of citaten uit gedichten.

Het mooiste is een gedicht dat Nelson Mandela zelf heel vaak heeft gebruikt. Vooral toen hij op Robben Eiland en dit telkens las om de moed niet te verliezen.

De titel is "Invictus", en het is een kort Victoriaans gedicht geschreven door William Ernest Henley (1849–1903). Het is geschreven in 1875 en gepubliseerd in 1888.

De titel "Invictus" (Latijns voor "onoverwinnelijk") is later toegevoegd.

 

 

 

De twee laatste regels vind ik het mooist en zijn heel beroemd geworden:

I am the master of my fate: I am the captain of my soul.

 

Zelf heeft hij ook goede teksten geschreven, bijvoorbeeld:

  • Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.
  • If you want to make peace with your enemy, you have to work with your enemy. Then he becomes your partner.
  • It always seems impossible until its done.

 

                                    

 

Voordat we op vakantie gingen, hadden we thuis de film Invictus gekeken. Deze film gaat over het Zuid-Afrikaans rugby team die door Nelson Mandela wordt opgeroepen om de wereldcup rugby te winnen. In die film worden ook delen uit het gedicht gebruikt en in het museum worden weer stukken uit de film laten zien. Thuis vond ik de film vooral spannend en leuk, maar in het museum snapte ik opeens veel beter wat de maker van de film en Nelson heeft bedoeld.

 

                                    

 

Samenvatting

Alles paste hier bij elkaar: politiek/sociaal als thema, verwerkt in film, gedichten, fotografie en daarbij ook nog de persoonlijke ervaring van scheiding obv huidskleur.

 

Voor mij het mooiste voorbeeld waar geschiedenis, kunst en cultuur samen gaan.

 

 

Quinten Kardol

V4A

Amsterdams Lyceum

Louis Vuitton Museum

In de kerstvakantie was ik met mijn gezin naar Parijs op vakantie. Parijs is de stad van de liefde maar staat ook bekend om zijn kunst. In Parijs ben ik naar veel musea gegaan zo ook naar het Louis Vuitton museum.

 

Toen ik daar op de fiets aankwam kreeg ik een overweldigend effect door het mooie gebouw. Het gebouw aan de buitenkant was helemaal van glas wat een super modern effect weergaf. Het deed mij denken aan een enorme boot mede doordat er water onderstroomde.

 

 

 

Het gebouw is gelegen in het Bois de Boulogne, net buiten het Parijse 16e arrondissement en is een ontwerp van architect Frank Gehry die daarbij werd geïnspireerd door het glazen Grand paleis. Het gebouw, waarvan de bouw € 100 miljoen kostte, is opgebouwd uit twaalf op zeilen lijkende elementen. Het geheel heeft wat weg van een met bolle zeilen varend schip. Het museum omvat een elftal galerieën en heeft 11000 m². Er is en een terras met zicht op de Eiffeltoren voorzien.

Het gebouw bestaat nog niet lang, het is geopend in oktober 2014. Wij gingen daar in de ochtend heen. We vertrokken al vroeg omdat we een hele grote rij verwachtte, integendeel, we konden in 1 keer doorlopen.

 

Na een kaartje te hebben gekocht en eenmaal binnen te zijn gekomen kwamen we in grote hallen met verschillende kunst, oud en modern. Er werd niks van Louis Vuitton zelf laten zien. Er waren veel foto’s, supergrote posters en video’s.

Sommige delen kon ik niet begrijpen, maar andere delen juist weer heel goed. Wat ik goed vind aan dit museum is dat het heel entertainend is voor jongeren. Wat gelijk opvalt is een 180 graden view van een formule 1 pit stop door middel van een super scherpe foto van meer dan 10 meter breed.

 

Het voelde als een museum in een museum. Na de panorama foto’s werd je door geleid naar oude sigaretten reclames die nu verboden zijn. Die reclames had ik deze tijd ook graag willen zien, omdat je nu met sigaretten hele gave reclames zou kunnen maken.

 

Weer bij een andere hal kon je zelf een lichtshow maken waardoor je actief bleef. Doordat je zelf de keuzes kon maken wat je interessant vind en het grote gebouw werden ik samen met mijn broertje vaak gescheiden van mijn ouders wat zorgde voor een flinke wandeling. Dit leidde ons naar het dak van gebouw met een geweldig uitzicht over de stad inclusief de Eiffel toren.

 

 

 

Het gene wat mij het meest is bij gebleven was een video van een man die heel professioneel op camera uitlegt hoe de business van het verkopen van drugs in elkaar zat. Hij sprak uit ervaring, zijn gezicht was zo in de schaduw gezet dat je niet weet wie het was. In eerste instantie vond ik dit een beetje raar voor een museum, maar achteraf is het juist mooi dat een museum dit kan doen. Als je kunst ziet als iets waar je over na gaat denken en iets met je doet en je niet meer vergeet dan valt dit zeker onder dat plaatje.

 

Alle musea met schilderijen lieten ze achter hun liggen, er werd in museum kunst gemaakt door de techniek van geluid, camera en video’s.

Een perfect voorbeeld hiervan was in een andere donkere kamer met overal om je heen een grote tv waarop er met vuurwapens op je werd geschoten, jij stond in het midden. De schoten kwamen alsmaar sneller achter elkaar en het geluid werd harder. Het gaf je echt een adrenaline shot. Voor sommige mensen en kinderen werd het zelfs te veel. Deze schoten vanuit wapens werden van allerlei verschillende films gehaald. De loop werd recht op jou gericht vanuit alle kanten. Je kon geen kant op en was het middelpunt van alle belangstelling.

Ik heb dit museum als cultureel verslag gekozen omdat, ik dit het mooiste en beste museum vind waar ik ooit ben geweest. Vooral alle ouders met hangerige pubers zou ik dit aanraden. Je maakt ze actief en laat ze hun eigen passie voor kunst uitvinden. Ik hou zelf ook zeker niet van schilderijen, meestal zoek ik het eerste beste bankje op voor een zit plek maar deze keer was het van hal naar hal.

Ik had hier zo een hele dag nog kunnen zitten kijken naar alles wat er was te zien.

 

Eenmaal bijna bij de uitgang stonden er nog een paar tassen van Louis Vuitton. Ik was helemaal vergeten dat dit hun museum was. Ik vind het mooi dat zo’n welvarend bedrijf als dat zij zijn hier geld en aandacht aan uitgeeft.

 

Ik hoop nog een keer terug te kunnen gaan.

Maak jouw eigen website met JouwWeb